Muli gravati sarcinis ibant duo:
Unus ferebat fiscos cum pecunia,
Alter tumentis multo saccos hordeo.
Ille onere dives celsa cervice eminens,
Clarumque collo jactans tintinabulum;
Comes quieto sequitur et placido gradu.
Subito latrones ex insidiis advolant,
Interque cædem ferro ditem sauciant:
Diripiunt nummos, neglegunt vile hordeum.
Spoliatus igitur casus cum fleret suos,
Equidem inquit alter me contemptum gaudeo;
Nam nil amisi, nec sum læsus vulnere.
Hoc argumento tuta est hominum tenuitas,
Magnæ periclo sunt opes obnoxiæ.
