Rex quidam habuit domitam Symeam, que in mensa eius dedicate (sic) nutrita 
                
                            est, solita interesse secretis regis et videre qualia illi ex[h]ibebantur 
                
                            servicia; familiaris enim erat ei. Transacto itaque aliquo tempore ad 
                
                            assuetas reversa est silvas, et, relicta regia domo, cepit inter agrestes 
                
                            Symias ipsa vivere agrestis. Est autem consuetudo Symie humanos actus 
                
                            imitari. Memor itaque quomodo viderat regi servire famulos suos, gloriosum 
                
                            ipsi visum est, si a consimilibus suis tales honores et talia posset habere 
                
                            servicia, et fecit se regem inter Symias. Et constituit alios iudices, 
                
                            alios duces, alios comites, alios prefectos, alios inferioris ordinis 
                
                            ministros, ut, sicut viderat in aula regis, singuli in ordine suo deputata 
                
                            sibi explerent officia. Sedit itaque sic gloriose in medio principum suorum. 
                
                            Contigit autem ut duo Homines iter agerent in vicino ubi Symiarum erat 
                
                            conventus , et erat unus mendax, et alter verax. Qui steterunt a longe, 
                
                            donec alter eorum, scilicet senior, ad maiestatem imperatoris iussus est 
                
                            accedere. Et hic erat mendax. Quesivit ergo rex ab ipso quid sibi de eo 
                
                            videretur quis esset. Qui ait : Michi de vobis videtur quod sitis omnium 
                
                            Symiarum dominus et imperator. Ostendit ei et filium suum, de ipso eciam 
                
                            requirens quid sibi videretur. Et ait ille : Filius imperatoris esse videtur, 
                
                            et poterit vobis adhuc imperio succedere, solummodo [si] vivat et valeat. 
                
                            Tunc de uxore sua quesivit. Quam ille reginam esse dixit. Post hec de 
                
                            aliis Symiis interrogavit eum quid ipse sentiret. Alique, inquit, sunt 
                
                            iudices, alique comites, sunt pincerne, sunt dapiferi, sunt ministri, 
                
                            quibus imperatoris curia carere non potest. Placuerunt valde hec verba 
                
                            in conspectu regis, et dignis honoribus iussus est ab omnibus honorari. 
                
                            Factumque est, ut imperavit. Socius itaque suus, qui vera preferre solebat, 
                
                            videns illum pro mendaciis suis sic honorari, cogitavit quod vera loquendo 
                
                            maiorem adhuc promereri posset ab illis honorem. Accessit ergo ipse et 
                
                            coram rege astitit. Cui rex ait : Quid tibi videtur de me, Homo? Qui respondit 
                
                            : Non aliud quam sis, Symia. Et de filio meo quid dicis? Ipsum esse Simulunculum 
                
                            (sic) dico. De uxore mea quid iudicas? Et ait Homo veredicus : Uxor tua, 
                
                            eiusdem generis bestia cuius et tu, a te nec facie discrepat, nec appellacione, 
                
                            Et de ministris eciam inquisitus, ipsos esse Symias respondit, et in nullo 
                
                            dominum et servos diffe[r]re. Rex vero, hec veritatis verba minus approbans 
                
                            iratusque Homini, tradidit eum tortoribus. Symiis scilicet, que, aspere 
                
                            ei arridentens, morsibus et angustiis eum circumdederunt.
                
                            Moralitas. Cavenda est nobis societas mendaci(i)s et iniqui(s); nec enim 
                
                            eque conveniunt falsitas et veritas, nec diu commorari possunt , utrobique 
                
                            manente integritate.