Vulpes cubile fodiens dum terram eruit
Agitque pluris altius cuniculos,
Pervenit ad draconis speluncam ultimam,
Custodiebat qui thesauros abditos.
Hunc simul aspexit: Oro ut inprudentiæ
Des primum veniam; deinde si pulchre vides
Quam non conveniens aurum sit vitæ meæ,
Respondeas clementer: quem fructum capis
Hoc ex labore, quodue tantum est præmium
Ut careas somno et ævum in tenebris exigas?
Nullum inquit ille, verum hoc ab summo mihi
Jove adtributum est. Ergo nec sumis tibi
Nec ulli donas quidquam? Sic Fatis placet.
Nolo irascaris, libere si dixero:
Dis est iratis natus qui est similis tibi.
Abiturus illuc quo priores abierunt,
Quid mente cæca miserum torques spiritum?
Tibi dico, avare, gaudium heredis tui,
Qui ture superos, ipsum te fraudas cibo,
Qui tristis audis musicum citharæ sonum,
Quem tibiarum macerat iucunditas,
Obsoniorum pretia cui gemitum exprimunt,
Qui dum quadrantes aggeras patrimonio
Cælum fatigas sordido periurio,
Qui circumcidis omnem inpensam funeris,
Libitina ne
quid de tuo faciat lucri.